تا كه بوديم نبوديم كسي       كشت ما را غم بي همنفسي

تا كه رفتيم همه يار شدند     خفته ايم و همه بيدار شدند

قدر آيينه بدانيم چو هست      نه در آن وقت كه اقبال شكست

دیگر بهار هم سرحالم نمیکند
چیزی شبیه معجزه زلالم نمیکند
آه ای خدا مرا به کبوتر شدن چکار
وقتی که سنگ هم رحم به بالم نمیکند

یـه وَقــت هـایـے هَـست



بـایـَد لَـم بـدے یِ ـه گـوشـه ...



وَ جـَریـان زندگـیـتُ فَقَط مُـرور کـُنـے



بَعدش َـم بگـے



بـه سَ ـلـامتـے خ ـودَم...



کـ ِه اینقـَدر تَحَـمُل داش ـتَم./.

روياي هرشبت را ميدانم كودك هفت ساله

ميخواهي آينده را بسازي

من آينده توام

هيچ نساختم جز حبابي بر آب

كيف و دفتر و مداد نوي تو روزي كهنه ميشود

و تو فقط بار تصميم كبري و عمو حسين گاو شيردهي داشت را به دوش ميكشي

و در دفترت به دنبال حسنك ميگردي

و با مدادت صد دانه ياقوت يك انار را در سطري از يك برگ ميگنجاني

بي آنكه بداني زندگي چون قطاري سركش و بي رحم ميگذرد و هيچ دهقان فداكاري نيست كه جلوي آن بايستد.